تمامی هواپیماهایی که در جهان از ابتدای اختراع تا به الان ساخته شده اند، برای فرود آمدن به ۲ نوع ارابه و یا چرخ فرود اتکا می کنند و از آن چرخ ها برای فرود خود استفاده می کنند. در این حالت یکی ارابه های اصلی که در زیر بال و یا بدنه ی اصلی قرار گرفته است و ارابه ای دیگر که در زیر دماغه ی هواپیما است، از آن برای حفظ تعادل استفاده می شود.
به صورت کلی هر کدام از چرخ های هواپیما برای تحمل نهایتا ۳۸ تن وزن مهندسی شده و مورد طراحی قرار گرفته اند. چرخ‌های هواپیماهایی همچون بوئینگ ۷۷۷ از ماده ی مشابه تایر خودروها ساخته می شود.
دلیل آن هم این است که در واقعیت و در پشت فلسفه ی ساخت اینگونه ی این چرخ ها این راز نهفته است که جنس ساخت آن ها به صورت مستقیم در میزان باد درون این چرخ ها و همچنین مواد سازنده ی آن‌ها و در نهایت بر روی اثری که بر ان ها می گذارد، موثر است.
این چرخ ها تا حدود ۲۰۰ پوند بر اینچ مربع باد می شوند که شاید باورتان نشود اما دقیقا برابر است با ۶ برابر میزان بادی که در درون تایر خودرو است. درواقع بر اساس اصل علم فیزیک، این فشار هوای بالای در درون تایر چرخ است که قدرت چرخ های هواپیماها را تامین می کند.
البته این مورد نیز گفتنی است که مراحل ساخت تایر هواپیما شامل استفاده از مواد محکم تری است نسبت به لاستیک یک اتومبیل معمولی اما در نهایت قدرت ترکیبات لاستیکی در درجه ی اول به جای این که در برابر ضربه در زمان فرود مقاومت کند، باعث تورم پرفشار در چرخ های هواپیما می شود.
چرخ های هواپیماهای مسافربری با توجه به جثه ی آن ها معمولا بزرگ نیستند، برای مثال چرخ های بوئینگ ۷۳۷ دارای ۶۹ سانتی متر قطر و عرض ۲۰ سانتی متری است و بر روی یک رینگ ۳۸ سانتی متری قرار دارند. این اندازه بسیار بسیار کوچک تر از لاستیک یک تریلی می باشد که قطر آن بیش از ۱ متر و عرض آن ۵۰ سانتی متر است.
۲۲۷۲۲۷
