سامانه AN/TWQ-۱ Avenger در نیمه نخست دهه ۱۹۸۰ توسط کمپانی هوافضا، امنیتی و دفاعی آمریکایی بوئینگ (Boeing) با سرمایه گذاری خصوصی طی بازه‌ای ۱۰ ماهه بر اساس موشک FIM-۹۲ استینگر (Stinger) توسعه و سپس برای ارزیابی تحویل ارتش این کشور شد.
بیشتر بخوانید:
برای اولین بار؛ روسیه داخل قوی‌ترین موشک اتمی‌اش را به نمایش گذاشت / عکس
اونجر یک سامانه پدافند هوایی موشکی از کلاس کوتاه برد است و از سال ۱۹۸۹ وارد به عنوان جایگزین دو سامانه پدافندی کوتاه برد M۱۶۷ VADS و M۱۶۳ VADS که از یک توپ گتلینگ ۶ لول ۲۰ میلی‌متری M۶۱ ولکان (Vulcan) برای درگیری با اهداف استفاده می‌کردند، وارد خدمت شد. اونجر کاملا خودکشش بوده و روی خودروی نظامی ۴ چرخ متحرک هاموی (Humvee) سوار است. وزن کلی این سامانه ۳.۹ تن است.
در بخش عقبی خودرو، برجک تسلیحاتی اونجر قرار دارد که به پایدار کننده ژیروسکوپی مجهز است و چرخش ۳۶۰ درجه دارد. روی برجک سیستم جستجو و تعقیب اپتیکال مجهز به دوربین تلوزیونی با بزرگنمایی و تصویرساز فروسرخ قرار دارد تا به کمک آن بتوان اهداف را در هر ساعت از روز، حتی از بین دود، مه، ابر و غبار نیز کشف و تعقیب کرد. در کنار آن نیز یک سیستم تشخیص دوست از دشمن قرار دارد تا خودی بودن اهداف کشف شده را بررسی کند. فاصله یاب لیزری نیز مشخص می‌کند هدف در چه بردی قرار دارد تا کامپیوتر کنترل آتش برای درگیری با آن آماده شود. ناگفته نماند کار کشف، شناسایی و تعقیب اهداف می‌تواند به صورت خودکار انجام شود.
جهت درگیری با اهداف، دو پرتابگر هر یک با گنجایش 4 موشک در طرفین برجک قرار دارد. موشک درون این پرتابگرها استینگر مدل FIM-92K است. نوک این موشک یک جستجوگر 2 باندی فروسرخ و فرابنفش (IR/UV) قرار دارد که روی حرارت تولید شده توسط هواگرد قفل کرده و پس از شلیک دیگر نیازی به هدایت آن نیست و به صورت مستقل به سمت هدف پرواز می‌کند؛ از این رو استینگر یک موشک شلیک کن – فراموش کن به شمار می‌رود. موشک پس از شلیک تنها به سیستم خلبان خودکار خود متکی است که کامپیوترش با کمک جستجوگر حرارتی قفل شده روی هدف، فرامین کنترلی را به سطوح کنترلی موشک منتقل کرده و به سمت آن پرواز می‌کند.
امروزه تمامی سامانه‌های اونجر موجود در خدمت از نوع عادی با موشک‌های استینگر هستند. اوکراین قرار است در مرحله اول ۴ سامانه از موجودی ارتش آمریکا دریافت کند.
۵۸۵۸
